Το Μέλι και η μελισσοκομία βάση μελετών φαίνεται να μας έρχεται στην Ελλάδα από την Αρχαία Αίγυπτο. Στη Φαιστό, γνωστή πόλη του μινωικού πολιτισμού, εντοπίστηκαν κεραμικές κυψέλες που χρονολογούνται από το 3400 π.Χ. Η Μέλισσα, η οποία και θεοποιείται, είναι η νύμφη, στην οποία η Ρέα παρέδωσε νήπιο τον «Κρητογεννή» Δία, τον οποίο ανέθρεψε με γάλα και μέλι στο Δικταίο άντρο της Κρήτης, ενώ επίσης Μέλισσα λεγόταν και η νύμφη που ανακάλυψε την τέχνη της μελισσοκομίας και την παρασκευή του υδρόμελου, ενώ αργότερα την δίδαξε στον μελισσοκόμο Αρισταίο, ημίθεο, ο οποίος ανέλαβε να μεταφέρει στους ανθρώπους αυτή τη γνώση.

Ο όμηρος αναφέρει στην Οδύσσεια το «Μελίκρατον», κράμα μέλιτος και γάλακτος, το οποίο έπιναν ως εκλεκτό ποτό.

O Ιπποκράτης εξαίρει την ευεργετική επίδραση του «οινόμελου» σε υγιείς και ασθενείς, ο Πυθαγόρας διαπιστώνει ότι το μέλι εξαφανίζει την κόπωση, ενώ ο

Δημόκριτος γράφει για την ευεξία και μακροζωία εξ αιτίας του μελιού.

Ενώ τέλος στον ελλαδικό χώρο καταγράφεται συστηματική άσκηση της μελισσοκομίας ήδη από τον 15ο μ.Χ. αιώνα.